MARC GRAMMENS EN DE PAPIERSLAG

MARC GRAMMENS EN DE PAPIERSLAG
In dit eerste januarinummer van JOURNAAL trekt Marc Grammens ten strijde tegen de smeekbede van de hournalisten om staatssteun, en hij wijst er op zijn eigen onnavolgbare manier op welke besparingen er zoal mogelijk zijn. Natuurlijk komt hij terecht bij niet-gekapte oerwoudbomen en werkloze papierophalers…
Echter, voor de paar zinnen op het einde van dit artikel alleen is een abonnement op JOURNAAL al genoeg! Maar Marc is conservatief ‘konservatief’, zegt hij) en voorlopig verschijnt hij nog altijd alleen maar op papier. Hij zou nochtans heel wat papier, en kosten kunnen besparen! Maar dan valt Drukkerij Groeninge (Kortrijk) zonder werk, en dat is een Uitgeverij (met hoofdletter) die elke recht-geaarde Vlaming moet kennen! Beter dan Uitgeverij Egmont? Het verschil ligt hem daar niet, maar alleen in het feit dat tegen Groeninge nog altijd geen ‘Berufsverbot’ geldt…

Cash wordt opgeslorpt door Trends , waar het tot hiertoe aan toegevoegd werd. Mooi, moge dit voorbeeld de anderen inspireren. En al zullen ze het daar niet lezen: ook het zaterdagmagazine van Le Monde mag liever deze week dan volgend jaar worden weggesaneerd, want ik - modale lezer van Le Monde, denk ik - heb er nog nooit iets méér dan de titels in doorgenomen.
Van de gelegenheid kan ook nuttig gebruik worden gemaakt om het joumalistengild een toontje lager te doen zingen, want de arrogantie ervan begint onaangenaam te worden. Velen wanen zich beleidsvoerders, die niet het nieuws brengen dat in de wereld gebeurt, en dat nieuws zorgvuldig en gedreven door een ruime kennis van zaken, selecteren, rapporteren en becommentariëren, - maar die het nieuws brengen waarvan zij denken dat de lezer het moet weten, met weglating van wat zij in hun paternalistische verwaandheid ongeschikt vinden voor hun publiek. Ze gedragen zich - verandert er dan nooit iets in Vlaanderen - precies zoals wijlen de zedenprekers die ljstjes met “aanbevolen” en “te mijden” boeken en films opstelden.
Het is de hoogste tijd dat journalisten minder conformistisch opereren, en dat er een frisse wind waait door redactielokalen die allemaal op elkaar beginnen te lijken. Maar hoe kan het ook anders als men uit een opiniepeiling door medewerkers van de Gentse universiteit in september 2008 verricht onder 682 Vlaamse beroepsjournalisten, verneemt dat 34 procent ervan zich tot de SP bekennen, 20 procent tot Groen. samen een forse “linkse” meerderheid, helemaal het tegendeel van de verkiezingsuitslag in Vlaanderen. Lijst-Dedecker haalt 2 procent en Vlaams Belang nog niet één procent. Ik wil niet beweren dat de beroepsjournalistiek een afspiegeling moet zijn van de politieke tendensen in de samenleving, maar enige diversiteit is wel aangewezen. Het verschil tussen pers en “volk” is, hoe men het ook mag bekijken, ongezond. Ik vrees dat hierdoor de kloof tussen journalisten en burgerij een groter maatschappelijk probleem is geworden dan die tussen politici en burgers, want die laatste kloof kan altijd bij de volgende verkiezingen overbrugd worden door te stemmen voor hen die op dat moment het dichtste bij de burger staan. Aan de manier waarop de politieke voorkeur van het journalistengild de nieuwsvoorziening beïnvloedt, kan de burger/lezer nauwelijks iets veranderen.
Hierdoor ook krijgt men een journalistiek die bedreigd wordt door parochialisme. Het is een vrij gesloten circuit, met een grote neiging tot convergentie, gedomineerd door de ideologie van de politieke correctheid, die de betrokkenen ertoe aanzet scherp te letten niet uit de toon te vallen. Paradoksaal genoeg wordt de politieke linkerzijde hier niet beter van, integendeel. Doordat ‘links” de macht in de media in handen heeft, is deze media-linksheid het establishinent geworden, met het gevolg dat een sterk in de minderheid blijvende politieke linkerzijde niet in staat is om stelling te nemen tegen het establishment en het establishment-denken, wat nochtans zou moeten want de feitelijke macht, die bij de sociaal-economische bestuurders berust, is vanzelfsprekend volkomen in handen van “rechts”.
De krant moet dunner worden, minder afhankelijk van reclame, maar vooral ook objectiever, professioneler. minder patenalistisch, betweterig en eenzijdig.
Een dominerend “linkse” pers in een “rechts” land als Vlaanderen wekt meer wrevel dan instemming op. en is daardoor een hinderpaal voor de electorale doorbraak van 1inks.